O amor non bota terra sobre seus ollos, se non que alimenta con tenros leños a sua luminaria de felicidade e dor. Hoxe ese lume que arde dentro do meu espírito, antes feliz, é dor, que abrasa o “Eu” máis débil.
-----------------------------------------------------------------------------
Rescatando viejos escritos, a la espera de que las musas vuelvan al estanque...
3 comentarios:
Hada!
Desafortunadamente no he entendido el escrito, digamos que yo solo alcanzo a comprender el español y el ingles... mas alla me declaro ignorante.
Te mando un saludo, esperando las musas vuelvan pronto, porque se bien lo elusivas que son.
Preciso... o certo é que o amor nunca desaparece de todo, márcate para sempre. Os recordos poden ser doces coma as frores, sen embargo, cando o que recordas é un amor cunha pasión xa extinta, os recordos morden coa súa beleza e a súa tristeza coma os atardeceres.
Un bico hada. Encántame que escribas en galego^^
Parece ser que non son a única que sigue buscando unha inspiración que brilla pola súa ausencia...
Sorte na búsqueda, é complicada
Publicar un comentario